Historia
Początki gromadzenia nagrań dźwiękowych w Bibliotece Narodowej sięgają 1935 roku, kiedy powołano do życia Centralne Archiwum Fonograficzne, powiązane organizacyjnie z Oddziałem Muzycznym. Działalność Archiwum zainicjował, a następnie sprawował nad nim kierownictwo Julian Pulikowski, muzykolog i wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego. Zadaniem CAF było gromadzenie i opracowywanie nagrań folkloru muzycznego ziem polskich, które rejestrowano na wałkach fonograficznych podczas wyjazdów terenowych.
Gromadzono również spisane teksty ludowych pieśni i transkrypcje ich melodii. W 1939 roku zbiór liczył 4862 wałki fonograficzne z zapisem blisko 10 tysięcy melodii. W czasie II wojny światowej ten bezcenny materiał dokumentacyjny został bezpowrotnie zniszczony, dzieląc tym samym los większości zbiorów Biblioteki Narodowej.
W obecnym kształcie zbiór dźwiękowy Biblioteka Narodowa rozpoczęła systematycznie gromadzić dopiero w 1961 roku, po ukazaniu się zapisu o płytach gramofonowych polskiej produkcji w rozporządzeniu Ministra Kultury i Sztuki dotyczącym tzw. egzemplarzy gratisowych dla bibliotek. Początkowo nagrania gromadził i opracowywał Zakład Zbiorów Muzycznych, w którym wyodrębniono w 1974 roku Sekcję Dokumentów Dźwiękowych. Rozwój zbioru stał się przyczyną utworzenia w 1982 roku samodzielnej Pracowni Dokumentów Dźwiękowych, a w 2000 roku przekształcenia jej w Zakład Zbiorów Dźwiękowych i Audiowizualnych. Nagrania audiowizualne (filmy) zaczęto gromadzić pod koniec lat dziewięćdziesiątych. W 2007 roku nastąpił trzykrotny wzrost wpływu egzemplarza obowiązkowego nagrań dźwiękowych i audiowizualnych.